COMPOSITIE MET BLAUW
1935
Over de noodzaak tot destructie in de kunst
(uit: brief aan James Johnson Sweeny)
U weet dat de bedoeling van het kubisme was - in iedergeval in het begin - om volume uit te drukken. De driedimensionale (natuurlijke) ruimte bleef dus gehandhaafd. Dit was tegen mijn opvatting van abstractie, die inhoudt dat deze ruimte juist vernietigd moet worden.
Dientengevolge kwam ik er toe volume te vernietigen door het vlak te gebruiken. Toen was het probleem om ook het vlak te vernietigen.
Dit deed ik door middel van lijnen die de vlakken doorsnijden. Maar nog steeds bleef het vlak te veel intact. Zo kwam ik ertoe om alleen lijnen te maken en ik bracht daar kleur in.
Nu is het enige probleem om ook deze lijnen te vernietigen....
De kosten bedragen 10 euro inclusief koffie of thee. Minimaal 4 deelnemers
| Datum | Tijd | Aantal deelnemers | Aanmelden |
| vrijdag 30 Maart |
15:00 - 18:00 |
6/10 | Dit e-mailadres is beschermd tegen spambots. U heeft Javascript nodig om het te kunnen zien. |
Locatie: café de beleving route
Wat voor vragen roept dit kunstwerk op?
Wil je je gedachten al laten gaan over dit kunstwerk, laat dan een reactie achter in het commentaar gedeelte hier onder. Je kunt ook reageren op reacties van anderen.
Reacties (4)
-
2012-03-26 08:32:10 |94.215.49.xxx| Michiel - knetterende zonDat klinkt goed Dammis, "Met de antenne wijst M. ons erop dat er meer is dan we zien." Wanneer kom je mee denken, donderdag of vrijdag?
-
2012-03-25 18:24:29 |94.215.46.xxx| dammis baan - volledigheidshalve'knetterende zon op zwembad met antenne' te geven. Bravo voor Mondriaan die zo bondig de zintuiglijkheid en de ruimtelijkheid van dit onderwerp weet weer te geven. De zon doet pijn aan mijn ogen en haar warmte prikkelt tot een duik in het verfrissende blauw. Met de antenne wijst M. ons erop dat er meer is dan we zien.
Onwillekeurig moet ik weer denken aan het zenuwachtig malende snuitje van het konijn verscholen in zijn hok. Zijn 'baasje' moest mij erop wijzen, anders had ik haar niet gezien. Van zo'n wonder kun je gewoon niet zeggen, dat zij er is om met kerst in de pan te gaan.
-
2012-03-25 16:26:40 |94.215.46.xxx| dammis baan - rationaliseringVanuit de toelichting bezien, zit Mondriaan spoedig nog alleen te denken voor zijn doek. Mogelijk wisselt hij zijn doek en penselen in voor een blocnote en een pen ten einde zich geheel te richten op de misleidingen van de visuele waarneming? Zijn afscheid als schilder zou een bundeltje schilderdoek en spielatten kunnen zijn met de titel 'einde van mijn composities'.
Ieder die beeldend bezig is, weet dat de aanleiding om een penseel ter hand te nemen en het proces zelf, vooral intuïtief wordt gestuurd. Met uitzondering van die momenten waarop letterlijk en figuurlijk afstand wordt genomen. Dit voor een hernieuwde start of om te constateren dat het af is. Vooraf kan er worden gecorrespondeerd over het idee en achteraf over wat er van geworden is. Schilderkunstig gezien is deze correspondentie echter niet van belang.
Mocht men daar wezenlijk andere gedachten over hebben, dan doe ik graag mee door aan dit experiment de titel 'knetterende zon op zwembad met ant...
De correspondentie van Mondriaan laat ook zien, dat hij het omwille van de verkoop niet zo nauw neemt met zijn dogma van lijn, vlak en kleur en de wijze waarop hij naar het perfecte evenwicht zoekt tussen die drie beeldelementen. Het separaat opvoeren van een citaat uit zijn correspondentie doet in dit geval -vind ik- mee met de mythevorming rond zijn persoon als kunstenaar. Hij is niet alleen de man die broedde op rechthoekjes. Hij schilderde ook Bomen aan het Gein. Kortom, een man en kunstenaar van uitersten.
Ik kan er niet bij zijn: vandaar deze reactie op deze plek.